Аддам цябе
сьвятлу чужых вачэй...
Аддам сьвятлу,
таму – не пашкадую...
Так сонца аддаюць,
зямлю і зоркі тым,
хто будзе жыць пазьней,
тым, хто ня ўбачыць,
як плылі аблокі,
калі вясёлка
абдымала дом твой,
а я пісала будучыні словы:
«Аддам цябе
сьвятлу чужых вачэй...»
Пісала іх
алоўкам простым.
Выцірала...
Ды, мабыць, моцна націскала,
і сьветлыя чыталіся сьляды:
«Аддам цябе
сьвятлу чужых вачэй...»
|
|
